ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ






Είναι ολοφάνερο ότι οδηγούμαστε σε μια Συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και βέβαια με τους τρεις θεσμούς, η οποία θα περιλαμβάνει σκληρά έως υφεσιακά μέτρα.

-Στο παρελθόν είχε αναπτυχθεί μια φιλολογία για την αναγκαιότητα ενός «νέου σχεδίου Μάρσαλ» ή την επίκληση ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης. 

-Θυμίζω ότι μετά την λήξη του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου είχαμε στην Ελλάδα αρχικά την εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν, ακολούθως το τετραετές Σχέδιο Μάρσαλ (Απρίλιος 1948 – Απρίλιος 1952), το οποίο παρατάθηκε περιορισμένα μέχρι τα τέλη του 1953, ενώ οι πιστώσεις των ΗΠΑ προς την Ελλάδα συνεχίστηκαν σε όλη την δεκαετία του 1950, κυρίως μέσω του προγράμματος του Οργανισμού Αμοιβαίας Ασφάλειας (Mutual Security Agency - MSA), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε στρατιωτικές δαπάνες. 
Η αμερικανική παρέμβαση στην Ελλάδα αποσκοπούσε στην αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των αμερικάνικων εισροών, με στόχο την σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και την στέρεη ενσωμάτωσή της στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Είμαστε αναγκασμένοι, λόγω της γεωστρατηγικής θέσης μας, να ακολουθούμε το άρμα μιας μεγάλης Συμμαχίας, όπως τώρα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εάν τα όποια μέτρα δεν συνδυασθούν με κούρεμα του συνολικού χρέους πάνω από 30%, αναδιάρθρωση και πρόγραμμα βιωσιμότητας του υπόλοιπου μέρους αυτού με περίοδο χάριτος 30 ετών, παράταση πληρωμής αυτού για 100 χρόνια με μηδενικό επιτόκιο και ταυτόχρονα θέσπιση αναπτυξιακών μέτρων, τότε καλύτερα να μην υπογράψουμε γιατί η χώρα μας θα είναι συνεχώς υπόδουλη και εμείς «αιώνια φτωχοί». 

Δύο λύσεις υπάρχουν στην περίπτωση αυτή:

α) Στην πρώτη περίπτωση, εάν οι θεσμοί δεν δεχθούν όλα τα ανωτέρω, να ζητήσουμε άμεσα τουλάχιστον την εξαίρεση μας από το υφιστάμενο κοινοτικό νομικό πλαίσιο για την δυνατότητα  εφαρμογής ενός  σύγχρονου νομοθετήματος αντίστοιχου με το Νομοθετικό Διάταγμα 2687/1953, το οποίο θεσπίσθηκε τότε μόνο και μόνο για να προσελκύσει ξένα επενδυτικά κεφάλαια, στα οποία έδινε φορολογικά και άλλα κίνητρα, που δεν απολάμβανε το εγχώριο κεφάλαιο, διάταξη που την εποχή εκείνη θεωρήθηκε ότι είχε τον χαρακτήρα αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. 

Όμως με ένα τέτοιο σύγχρονο διάταγμα θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε όχι μόνο ξένα κεφάλαια αλλά και εκείνα των Ελλήνων εφοπλιστών, που βρίσκονται κατατεθειμένα σε πολλές χώρες του κόσμου και υπολογίζονται σε δεκάδες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. 

β) Στη δεύτερη και χειρότερη περίπτωση, εάν η γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση μας αρνηθεί τα πάντα και μας πιέζει μόνο για πλήρως υφεσιακά μέτρα και αιματηρές περικοπές, τότε μήπως πρέπει να διερευνήσουμε την πιθανότητα αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και σύζευξης μας με τον μεγάλο φυσικό Υπερατλαντικό μας Σύμμαχο, τις ΗΠΑ, με άμεση προοπτική να γίνουμε σύντομα το 51ο  αστέρι τους;

         Εννοείται οτι αυτό θα σημάνει  σταδιακά την κατάργηση του Ευρώ και την αντικατάσταση αυτού απο το Δολάριο, που έτσι και αλλιώς χρησιμοποιείται στις διεθνείς πληρωμές.

Με σεβασμό στην Ιστορία μας και στον Πολιτισμό μας πιστεύω ότι, εάν προσδεθούμε στο αμερικανικό άρμα θα διατηρήσουμε την εδαφική μας ανεξαρτησία, θα διασφαλίσουμε τα σύνορα της χώρας μας, θα διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας και σιγουριάς και τέλος θα εξασφαλίσουμε την οικονομική μας ανάπτυξη και ανασυγκρότηση για το καλό της χώρας μας και όλου του ελληνικού λαού, κάτι που δέ θα γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση εάν τα όποια μέτρα δεν συνδυαστούν με όλα τα ανωτέρω λεχθέντα.

          Δυστυχώς αναγκάζομαι να καταλήξω σε ένα τέτοιο συμπέρασμα καίτοι σπούδασα στην Αγγλία Ευρωπαϊκό Εμπορικό Δίκαιο, το δίδαξα στο Πανεπιστήμιο αλλα βλέπω τώρα μετα λύπης μου την τρομερή και αφάνταστη πίεση που ασκούν ορισμένοι ευρωπαϊκοί κύκλοι στην Ελληνική Κυβέρνηση

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ν. ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ