Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο ελληνικός λαός δέχεται μια επίθεση, συμπιέζεται, υφίσταται τον απόλυτο ευτελισμό.
Είναι πανθομολογούμενο ότι η χώρα μας διέρχεται την μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική, θεσμική, ανθρωπιστική και ηθική κρίση της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Έλληνες πολίτες βιώνουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τραγικές καταστάσεις και έχουν φτάσει στα όρια της απόγνωσης.
Το δράμα των ανέργων, το δράμα των χαμηλοσυνταξιούχων, το δράμα των ιδιωτικών υπαλλήλων, το δράμα των δημοσίων υπαλλήλων, το δράμα των επιχειρηματιών είναι ορατό. Ίσως ακόμη δεν είναι τόσο ορατό το δράμα των ελεύθερων επαγγελματιών, οι οποίοι μάταια περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνό τους από κάποιον «παλιό» συνήθως πελάτη τους…
Μέχρι σήμερα όλοι εμείς οι φίλοι της Ενωμένης Ευρώπης αναφερόμασταν με θέρμη σε μία βασική θεσμική αρχή της ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών: στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Τι απέγινε όμως το όραμα της ουσιαστικής Ένωσης και κατά πόσο υλοποιείται στις ημέρες μας;
Η πολιτική της Μέρκελ, και εν γένει η πολιτική των Μνημονίων που εφαρμόζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, σίγουρα δεν αντανακλά και δεν αποτυπώνει το νόημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Σήμερα, που στην Ελλάδα χιλιάδες συμπολίτες μας σπρώχνονται στην αυτοκτονία σίγουρα δεν κυριαρχεί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αλλά το δόγμα «σοκ και δέος».
Αυτοί που έφυγαν...
Δεν περνά εβδομάδα που τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης στη χώρα μας να μην ασχοληθούν με κάποια τραγική περίπτωση αυτοκτονίας. Οι πάντοτε ανοιχτόκαρδοι Έλληνες, εξαιτίας των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων, όχι μόνο έχασαν το γέλιο τους, αλλά επιπλέον απέκτησαν και έντονα, μη διαχειρίσιμα πολλές φορές ψυχολογικά προβλήματα. Ορισμένοι από αυτούς, ίσως περισσότερο ευαίσθητοι και ευάλωτοι, ένιωσαν αδυναμία να ελέγξουν τη νέα κατάσταση και να τη διαχειρισθούν και σε μία στιγμή πρόσκαιρης αδυναμίας, σκέφθηκαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.
Οι συμπολίτες μας από τα συνεχή μνημονιακά μέτρα «έπεσαν» στη φτώχεια, την ανέχεια, την εξαθλίωση, την πείνα, την απελπισία, τη θλίψη, την απόγνωση, έφτασαν στο σημείο να μην έχουν ούτε καν ένα στοιχειώδες εισόδημα ώστε να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους (αδυναμία πληρωμής στέγης) και να ντρέπονται επειδή ένιωσαν, με τρόπο βίαιο, πως απέτυχαν στη ζωή τους.
Οι συμπολίτες μας, αυτοί που οδηγήθηκαν σε μια οδυνηρή πράξη απελπισίας, πριν ξεσπάσει η κρίση βρίσκονταν ανάμεσά μας, ήσαν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να υποτιμάται.
Είναι τεράστιες οι κοινωνικές επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή των Ελλήνων.
Τα νέα ζευγάρια δεν αποφασίζουν να παντρευτούν, οι νέες γυναίκες αρνούνται να τεκνοποιήσουν, οι γονείς οι ίδιοι αποξενώνονται από τα παιδιά τους αφού αδυνατούν να τους προσφέρουν τα στοιχειώδη.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο ελληνικός λαός δέχεται μια επίθεση, συμπιέζεται, υφίσταται τον απόλυτο ευτελισμό.
Ο μύθος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης κατέρρευσε και μαζί της εξευτελίστηκαν πολιτικοί, θεσμοί και κυβερνήσεις και μαζί τους και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε ανίκανη να αρθρώσει λόγο, να διαμορφώσει πολιτική, να χαράξει στρατηγική, να σχεδιάσει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα ανάπτυξης, να σηκώσει το ανάστημά της και εν τέλει να αλλάξει τη ροή της ευρωπαϊκής ιστορίας… που ήδη κατέταξε τα μέλη της στους μικρούς και ασήμαντους.
